Annemarie Hoogwoud

In het landschap, voel ik mij thuis

Toen ik 15 jaar was nam mijn buurman mij mee in zijn wereld van de fotografie. Avond na avond keek ik dia’s van zijn reizen naar IJsland en Groenland. Mijn eerste camera kreeg ik van hem. Daar, tijdens die avonden, ontstond mijn passie voor landschap én mijn passie voor fotografie. Door het kijken naar die prachtige verre landschappen kwam ik in een andere wereld terecht. Dat dat met fotografie te bereiken is fascineerde me.  

Sinds 2000 werk ik als landschapsfotograaf, waarbij de nadruk ligt op het vastleggen van ruimtelijke ordening, oftewel de inrichting van het landschap. In die eerste jaren begon ik de schoonheid van het alledaagse landschap te zien. Vanuit die achtergrond en mijn zoektocht naar de essentie van wat er gaande is, ontdekte ik de meer abstracte kant van het landschap en begon ik meer en meer de poëtische kant van het landschap te zien.

Ik gebruik licht, kleur en compositie op een zodanige manier dat emotie, zachtheid en esthetiek samenvallen en de schoonheid van het alledaagse zich als vanzelf ontvouwt. Ik laat mij hierbij inspireren door Engelse fotografen, zoals Charlie Waite, Doug Chinnery en Valda Bailey. Daarnaast is de schoonheid zoals ik die ervaar in beeldende kunst, romans, gedichten en muziek een grote bron van inspiratie.

Mijn werk noem ik beeldpoëzie 

In mijn werk geef ik de schoonheid van het alledaagse landschap op een niet-alledaagse manier weer. Hierdoor ontstaat een beeld dat een andere kijk op het landschap laat zien - waar kijk ik naar en wat zie ik – een beeld dat vraagt om bij stil te staan. Het verhaal dat het beeld de kijker vertelt, ontvouwt zich dan als vanzelf.

In een soms hectische, onrustige en harde wereld hoop ik dat mijn beelden je inspireren stil te staan, een emotie oproepen en je uitnodigen te reflecteren op wat je ziet. 

Door de tijd te nemen ga je meer zien en anders kijken.